Sgorr Tuath – Dziki kemping w sercu dzikiego krajobrazu

W Szkocji legendy i mity rodzą się w górach i na wrzosowiskach. W mojej fotografii często poszukuję malowniczych i spektakularnych miejsc, które pobudzają moje emocje i wyobraźnię. Jednym z takich miejsc w Szkocji jest Assynt, obszar położony na północno-zachodnim wybrzeżu, jeden z najdzikszych i najmniej przekształconych przez człowieka terenów w całej Wielkiej Brytanii. Ta część Szkocji jest słabo zaludniona i częściej można spotkać tutaj jelenie niż ludzi.

W 1980 roku został w tym rejonie został utworzony obszar chroniony The Assynt-Coigach National Scenic Area, a w 2015 został on wpisany na listę UNESCO Global Geopark jako North West Highlands Geopark. To, co definiuje tutejszy krajobraz to samotne, wysokie góry porozrzucane wśród ogromnych połaci jezior, wrzosowisk i torfowisk. Linia brzegowa jest głęboko nacięta licznymi fiordami i zatokami, a skalisty brzeg przeplata się z piaszczystymi plażami. Niezmiernie liczne są polodowcowe jeziora oraz wartkie, krystalicznie czyste rzeki licznie zamieszkałe przez łososie, które spływają wprost do morza.

Nazwa Assynt prawdopodobnie wywodzi się ze staronordyjskiego słowa oznaczającego ang. Ridge End (pl. koniec grzbietu). Istnieje również legenda, która mówi, że nazwa pochodzi od walki pomiędzy dwoma braćmi Unt i Ass-Unt (Man of Peace i Man of Discord, pl. Człowiek Pokoju i Człowiek Niezgody). Ass-Unt wygrał bratobójczą bitwę i od jego imienia pochodzi nazwa rejonu.

Teren ten odwiedzałem już dwukrotnie, ale były to wycieczki objazdowe. Dopiero teraz zdecydowałem się na dziki kemping pod namiotem w górach. Sgorr Tuath był na liście moich planów już od dłuższego czasu, kiedy po raz pierwszy zobaczyłem zdjęcie z jego szczytu wykonaną przez Joe Cornish’a, legendę brytyjskiej fotografii krajobrazowej. Później natknąłem się jeszcze na relację z wyprawy napisaną przez Camillo Berenos i już byłem pewny, że muszę się tam udać. Do mojego pomysłu udało mi się namówić mojego dobrego przyjaciela i w dwóję wyruszyliśmy zdobywać szczyt.

Sgorr Tuath nie jest wysoką górą, liczy zaledwie 587 m, ale panorama gór Assynt, która się rozciąga z jego wierzchołka jest jedną z najpiękniejszych w całej Szkocji. Widok zdominowany jest górzystym terenem dookoła, przy czym północna strona z Stac Pollaidh, Suilven i Cul Mor, wierzchołkami trzech najbardziej rozpoznawalnych gór rejonu jest najbardziej malownicza. Zachodnia strona jest odmienna, z widokiem na morze, zatoki oraz archipelag the Summer Isles.

Cała frajda tej wycieczki polegała na tym, że nie ma tam w ogóle wyznaczonej ścieżki, trzeba się przedzierać przez dziki teren wrzosowisk i przechodzić po kamieniach liczne strumienie. U podnóża góry znajduje się jezioro Loch Lurgainn i pierwsza część trasy jest szczególnie podmokła. Co parę kroków znajdują się dziury zakryte trawami i wypełnione wodą, nie trudno więc wpaść po kolana. Im wyżej, tym teren był bardziej suchy, a trawy coraz częściej zastępowały kamienie i głazy.

Kiedy dotarliśmy do celu słońce chyliło się już ku zachodowi. Delikatne kolory zaczęły się pojawiać na niebie, a ostatnie promienie słońca rozświetlały wierzchołki gór. Ciepłe i wilgotne powietrze sprawiało, że przejrzystość była umiarkowana, im dalej tym wszystkie szczegóły zanikały. Efekt ten dodawał z całą pewnością tajemniczości pejzażowi.

Ciekawe formacje skalne na pierwszym planie oraz mniej wyraźne wierzchołki gór w tle tworzyły doskonałe poczucie dystansu.

Noc i wczesny poranek był bezwietrzny i chłodny. Słońce oświetlało chmury nad horyzontem, a doliny spowite były mgłami. Panowała całkowita cisza, przerwana jedynie przez krótki moment jazgotem dzikich gęsi przelatującymi nad szczytami gór. To było wyjątkowe uczucie znaleźć się w takim miejscu, pomiędzy niebem a otaczającymi górami i jeziorami, całkowicie zapomnieć o trywialnych sprawach codziennego życia.

Więcej informacji o Assynt i górze Sgorr Tuath możecie znaleźć w poniższych linkach: